Kurzgschichte

Textproben

Moneli

S Moneli säh, des isch fascht no besser als Gutzeli un Brausi kaufe. Des hämmer nämlich grad gmacht, de Peter un i. Durch d Aalage dure grennt, am Sprützbrunne vorbei un abe zum Bahnhofskiosk. Lueg, s Moneli“, hät de Peter gsait un schnell si Münz iigschteckt, „mach, suscht isch si furt.“ Schad, dass es uff eimol so pressiert hät mit em Uussueche. Aber i han au so gwüßt, dass es für e gfüllti Waffle nit längt un au nit für Pfefferminzbruch, mi Geld. Moneli, wart“, hät jetz de Peter gruefe un hät em mit sim Züg gwunke. Drei Nappo sin s gsi un in de andere Hand e Rolle Bäredräck. S Moneli hät zu uns übereglinst un isch als wittergloffe. Schnell han i e Stängeli Zitronetäfeli kauft, selli wo mer so lang schlotzt, bis zletscht d Zungeschpitze imme Gitterli inne steckt. De Peter isch scho vorne an de Stroß gsi, s Moneli äne uff de andere Site, wie immer s Muul uff als hett s de Schnupper oder wär e Fisch. Bim Laufe hät s sini krumme Knü duredruckt un sich an dere vil z große Handdäsche feschtghebt ……

Oberrheinischer Rollwagen: „Moneli“ wurde 2004 an der „Buch Basel“ mit dem 1. Preis ausgezeichnet

Tschau bella!

Klei sin si gsi, kurzi Stumpe mit me Käppi ufm Kopf, unseri erschte Gaschtarbeiter. An de gröschte Krüzig vom Stedtli gschtande, im Rucke d Abedeek mittem Türmli un visavis de herrschaftlig Löbe“, un hän gluegt: de Auto nooch, de Lütt. Des hät mer bi uns so nit kennt, aane stoh, numme zum go luege, un bal hät dä Treffpunkt e Name kriegt: Latschari-Platz. Jede im Stedtli hät gwüsst, wie des gmeint isch. Numme d Idaljäner nit. Si hän jo kei Dütsch gschwätzt. Am Sunndigobe hät mer si als in de Telifonzelle gsäh stoh, unte, vor de Poscht, un in Hörer iine briele. Des isch s Heimweh gsi. Di kleine Idaljäner hän Heimweh gha. Si hän ein duurt, jo, aber aaschiniert hät s ein au e weng. So lut go briele, wo s jede höre ka. Des hät mer bi uns so nit kennt ……

Schrättelilarve

schraettelilarveIn de Nacht kunnt eins und luegt mi aa mit sine Auge, Larvenauge, wie usegschellt mit me scharfe Messer, drunter des niidigi Muul. E diefs Brumme. De Bär git im böse Zwerg mit sinere Datze en Streich, dass er dot umkheit. Aber Schrätteli sin keini Bäre.

„Schrätteli sin Turner“, sait de älter Brueder.

S isch Tag, un mer warte uf de Umzug. Wimpeli flattere vo eim Dach zum andere. Uf de Strooße Schnee. D Lüt uf m Trottwar druckts anenander, s isch niene kei Dureko meh. Vor de Volksschuel di groß Tribüne, un us de Luttsprecher plärrts. D Schrätteli sin als die erschte. No bevor di ganze schnürligrade Kapelle an eim dure trampe, d Fanfare päpe un d Trummle trummle, bevor di erschte prächtige Zümft un d Umzugswäge kömme, fahre si uf de Stroß umenander wie wildgwordeni Hummle …..

Vom Ässe

vomAesse
… un wurum des alles? Dampfnudle sin s gsi, dicki Hefeklöß mit ere salzige oder au süeße Kruschte, wo eim bim Kaue d Zäh, s ganz Muul verkläbt hänt. Brooteni Grießpfludde, Mehlsuppe, Herdöpfelschtock mit Zibelesooß, Spinat, alli Köhl, däno Brotuflauf mit Wiisooß, Bluet- un Läberwürscht, Suurkrutt, Griebe, Stockfisch … Ässe! Hät s gheiße. Anderi müen hungere …

Hotelzimmer in Paris

Hüt hät mi e Bild aagluegt, un i ha zruckgluegt. S hängt scho lang in mim Zimmer, s isch e Druck, e Lithographi. E. A. Hotelzimmer in Paris, 1971 stoht unte links mit Bleischtift, un rechts de Namme vo sellem alte Moler, wo de Vreni dört de erschti Abzug gschenkt hät. D Vreni hät des groß Blatt eifach mit Riißnägel an d Düre vo ihrem Wohnzimmer aane pfetzt. Wämmer gfrogt hät, ob si s nit endlig iirahme wott, hät si glacht. Aber debii sin ihri Auge no blauer worde un d Hoor als wie röter, un de häsch gwüßt, dass de z witt gange bisch. Si hät sich nämlig nit gern bbis sage lo ……

Unter mine Füeß

vulkanS erschti Stuck vom Ätna wirsch in ere Kabine ufe zooge. De Ätna isch min erschte Vulkan. No us Kinderzitte sin bi mir d Bilder vom e Vulkan un Bilder vo de Höll direkt näbenander gschpeicheret: In beide wüetet e großis Füür, un bi beide hilft Renne nüt. Un jetz gohts also uf so en Vulkan mit em e Bähnli. Noch de erschte paar Buckel meinsch, de luegsch uf e großi Hutkranket abe: Schuppe, Ruufe, Flächte. D Matte wie abplätzte alte Samt, über d Felse schliicht en gäle Schuum. Kei Baum un kei Struuch niene. Hän si dä Berg vergiftet? Obe müemer z Fueß an ere Schneise dure, wo d Lava in d Häng gschlage hät vor no gar nit langer Zitt. Hüt lit die Riisezunge, wo dörtmols noch de Hüser gschleckt hät, wien e Denkmol do, gschtrandet imme Huffe Steiplodere …

D Lehrergärte

D Pia hät ihre Lehrer lang scho kennt, bevor si in d Schuel ko isch und selle Ärnscht vom Läbe agfange hät. S Lehrerhuus isch visavis vo ihrem Huus gschtande, am End vo de Stroß, un däzwüsche sin d Gärte vo de Lehrer ko. In die hät d Pia vo ihrem Fenschter us vo obe iine luege könne. Dört hät s en als gsäh, de Lehrer, wenn er am Obe in sim Gärtli grabe und gschnitte hät. Si hät em als öbbis zuegruefe un e gueti Nacht gwünscht, un er hät uffe gluegt, mit de Pfiife im Muul, un hät gnickt. Aber nit jedis Mool. Wo sie däno in d Schuel ko isch, hät si denkt, dass si ihm bi allem helfe derf, well er un si sich doch so lang scho kenne. Aber s isch alles ganz anderscht ko. Erscht emol hät s em nümmi „du“ sage dürfe. Des hät ere weh due, un si häts nit so ganz verschtande. Si sin doch alti Fründ und bruuche doch nit so due, als däte si enander nit kenne. Si hät em e weng uff d Sprüng helfe welle un hät Spässli gmacht, sich unterm Pult verschteckt, Kuckuck gruefe un de Lehrer am Bei graablet. No unterm Pult hät s en gfrogt, ob er Durscht hett, un „Schlupf in e Wurscht!“ gruefe, bevor er hät öbbis sage könne. De Lehrer hät des alles gar nit welle und isch bös worde. Sogar Tatze, hät er gsait, kriegt si, wenn si nit uffhört, oder si mueß use, vor d Türe. Sini helle Auge im summerschprossige Gsicht sin ganz duschter gworde, wenn er si agluegt hät ……

3.Preis beim Oberrheinischen Rollwagen 2003